Mijn meesterwerk: rupsje nooitgenoeg

Vorig jaar, toen ik de basis van het haken aardig onder de knie had, begon ik aan het echte werk. Ik haakte een rupsje nooitgenoeg. Rupsje nooitgenoeg behoort voor mij in het rijtje van Jip en Janneke, Pluk van de Petteflat en Wipneus en Pim. Kinderboeken waar ik en mijn twee zussen vroeger oneindig vaak uit voorgelezen werden. Je kan wel zeggen dat ik al sinds die tijd fan ben van dit hongerige rupsje. En dat het een tijdloos verhaal is, blijkt wel uit het feit dat het nog steeds volop in de boekenwinkels ligt!

Het ruspje haakte ik voor de verjaardag van mijn neefje, die afgelopen zomer 1 jaar werd. Ik zocht op internet naar een patroon, maar het was nog lastig om iets te vinden. Op Corine's blog vond ik een Nederlands patroon van een rupsje nooitgenoeg, wow! Daar werd het me nog eens makkelijk gemaakt! Volgens het patroon was het rupsje te maken door ballen te haken in verschillende kleuren groen met een rode bal voor het hoofd. Ik kocht van SMC Catania twee verschillende kleuren groen en een bolletje rode katoen. Ik had nog wat restjes paars liggen waarmee ik de voelsprieten maakte en de gele katoen voor de oogjes had mijn moeder nog liggen. Met haaknaald 5mm en dubbele draad ging ik aan de slag.

Waar ik me een beetje op verkeken had, was het telwerk dat bij het haken van ballen komt kijken. Je moet constant meerderen en daarna minderen. Dus iedere toer heeft een ander aantal steken. En aangezien ik regelmatig halverwege een toer de tel kwijt was, moest ik de steken in iedere toer wel een paar keer opnieuw tellen. Gek werd ik ervan! Maar ik wilde toch dat rupsje afmaken, dus ik ging door. Wat was ik blij toen alle ballen af waren... Ik vulde de ballen met polyester vulmateriaal, gekocht bij de Xenos. Dat vulmateriaal stopte ik eerst in een pantykousje, om te voorkomen dat de vulling door de gaatjes naar buiten komt. Ook al was het even een gepriegel met die panty's, ik ben wel blij dat ik het zo gedaan heb. Nu nog steeds ziet het beestje er netjes uit, zonder pluis.


Het oorspronkelijke patroon heb ik niet helemaal overgenomen. Zo liet ik de pootjes achterwege. Daardoor werd het knuffeltje iets minder een écht rupsje, maar ik vind mijn creatie nog steeds goed herkenbaar als rups. De rups werd zo'n 30 centimeter lang, een flinke rups dus voor zo'n klein mannetje. Op de foto's hierboven zie je het proces van het verzamelen van de gehaakte bollen en het aan elkaar maken van alle onderdelen. En mijn neefje is er zo te zien erg blij mee!